Bilim adamları pireler üzerinde bir deney yapar. İlk gözlemledikleri şey, pirelerin birbirinden farklı yükseklikte zıplamalarıydı. Bunlardan bazılarını alıp 30 cm yüksekliğe sahip bir cam fanusun içine koyarlar. Fanusu da yine aynı şekilde cam bir kapak ile kapatırlar. Ardından fanusun altını ısıtmaya başlarlar. Pireler sıcaktan canı yandıkça zıplamaya başlar.
Ancak zırplamaları bir işe yaramaz çünkü bu defa da tepedeki cam kapağa çarparlar. Etrafları komple cam olduğu için de, burdan neden bir türlü kurtulamadıklarını anlayamazlar. Zamanla yukardan da canlarının acımaması için 30 cm'e kadar zıplamaya başlarlar. Bu süreç tüm pireler sadece 30 cm zıplamaya başlayana kadar devam ettirilir.
Ardından cam kapak çıkarılar. Artık üzerlerinde bir engel yoktur. Zıplasalar çıkıp kurtulabilirler. Ancak o engel artık zihindedir. Zihinleri 30 cm'den fazla yükseğe zıplamamaya programlanmıştır.
Bu deney canlıların nasıl başaramayacaklarını öğrenmelerine yöneliktir. Ortada bir öğrenilmiş çaresizlik vardır. Öğrenilmiş çaresizlikte, uzun süre yenilmeye inanmış canlı artık gerçekten yenilmiştir. Bunu günümüz hayatına uyarlarsak; "yapsam ne değişir ki", "bence birşey değişmez", "bunu ben yapamam", "böyle gelmiş böyle gider" şeklinde karşımıza çıkar. Kişi farkında olmadan kendi cam fanusunu yaratıyor.
Bununla baş etme yolu ise bunun farkına varma ve denemekten, kendine güvenmekten, hayal etmekten asla vazgeçmemektir.
© 2021 masumrobot.com
0 comments :