Zamanım Yok Hastalığı

Daha önce yazdığım Ego hastalığından sonra zamansızlık problemi bloğumun 2. hastalığını oluşturacak görünüyor. Yanlış anlaşılma olmasın, neden zamanımız yok, iş hayatına, kapitalizme neden yenilip, ailemize ve kendimize zaman ayıramıyoruz yazısı değil bu. Tersine, zamanım yok yalanına değinmek istedim:)

Çevremiz zamanı olmayan insanlarla doludur(Kendimiz de onlardan biri olabiliriz, bu durumda başkalarının zamanı olmayan çevresi oluyoruz.) Birlikte bir plan yapmak istersiniz zamanı yoktur cümlesini duyarsınız. Sen neden şunu yapmıyorsun veya şuraya gitmiyorsun dersin zamanı yoktur. Her zaman bir planları, dopdolu bir hayatları vardır. Büyük şehirlerde ve beyaz yakalılarda bu oran çok daha yüksektir.

Son zamanlarda -bir polemik veya tartışma yaratmadan- "zamanım yok", "çok yoğunum", "yetişemiyorum" diyen bazı arkadaşlara bunun sebebini soruyorum. Hem meraktan hem de aslında öyle olmadığını kendisinden duymak istediğim için. İş dışında düzenli olarak gittikleri herhangi bir kurs, spor, yabancı dil eğitimi veya hazırlandıkları bir sınav/sertifika falan yok ortada. Ya da ne biliyim, düzenli olarak iş seyahatleri, akraba ziyaretleri, devamlı kitap okumalar falan da yok. En fazla Groupon dan yakalanmış bir kahvaltı, bir şirket aktivitesi veya misafiri olabiliyor. Bunlar da çok sık olacak şeyler değil. 

Yoğun bi iş temposu olmayan, günde 3-5 saat şirkete uğrayan insanların bunu söylemesi çok daha manidar. Kim bilir kaç kişi böyle bir işinin olmasını hayal ediyordur(Mesela ben).  

Hepimizin 24 saati var. Kimisi gerçekten güzel değerlendirir, hem kişisel gelişim aktivitelerini sürdürür hem de kendine vakit ayırır. Kimisi de ortada bir numara yoktur, ama hep meşguldür, yetişemiyordur. 

"Zamanım yok" cevap veya şikayetinin sebepleri arasında ben şunları görüyorum:

• Artık diline dolanmış, alışkanlık hale getirilmiş olması
• Boşa harcadığı vakitlerin farkına varılmamış olmaması(mesela saatlerce telefonda, internette boş gezinmeler, tv de gereksiz programlar izlemeler)
• Karşındakinden uzak durmak için bir yalan olabiliyor.
• Yapılan küçük bir iş gözünde tüm günü alan büyük bir iş olarak görülüyordur. Mesela 1-1.5 saatlik bir sporun tüm gününü doldurduğunu düşünmek.
• İş çıkışı kendini koltuğa bırakıp hafta içini ölü değerlendirmek.
• Evliyiz, çocuk var bahanesi. Halbuki bekarken de çok farklı değillerdi, bekar hallerini de bilirdik:) 
• Özellikle iş çıkışı yorgun hissedildiği, enerjik hissedilmediği için, zamanın olmadığı düşünülür. Halbuki bu da alışkanlıkla ilgili. İş çıkışı kendini koltuğa bırakmaya alışırtırırsan öyle devam ediyor.

Şahsen, zamanım yok cümlesini nadiren samimi bulurum. Sadece birlikte bir şey yapma eyleminin cevabı olarak değil, şikayet olarak da.

İletişim çağında en yüksek seviyede iletişimsizlik yaşadığımız çağımızda, zamansızlık problemi buna krem sürmektedir. Ailemizi, çevremizi ve en önemlisi kendimizi ihmal ediyoruz. Bazen şöyle bir neler yaptığımızı, nelere vakit harcadığımızı düşünmemiz, aslında her şeye vaktimizin yetebileceğini düşünmemiz gerekir. Hatta elimize kağıt kalem alıp, sabit giderlerimizi(zamansal olarak) yazıp, geriye kalan büyük vakitleri görelim. Bu vakitleri, hayatta bizim için önemli unsurları tespit edip hakettikleri zamanı ayırabilmek için kullanalım. 

Don't say you don't have enough time. You have exactly the same number of hours per day that were given to Helen Keller, Pasteur, Michelangelo, Mother Teresa, Leonardo da Vinci, Thomas Jefferson and Albert Einstein.  

(Yeteri kadar vaktinin olmadığını söyleme. Sana da  bir gün içerisinde,  Keller, Pasteur, Michelangelo, Mother Teresa, Leonardo da Vinci, Thomas Jefferson ve Albert Einstein kadar saat verilmiş.)

H.Jackson Brozn

© 2014 masumrobot.com